Een mooie datum om het verleden met een knipoog te laten verschijnen.
Het zeemonster krijgt een ammoniet in zijn bek. Ammonieten zijn ´opgerolde schelpen´. In deze schelp leefde een soort inktvis. Ze zijn 65 miljoen (65.000.000) jaar geleden uitgestorven, tegelijk met de dinosauriërs. De inktvis zelf wordt nooit als fossiel gevonden. Alleen de schelp. Inspiratie voor creatieve carvers.
Naast de bodem van de zee komen er ook afbeeldingen die herkenbaar zijn in de regio.
Maxim maakt een typisch Tsjechisch huis. Verschillende voorbijgangers herkennen het als het huis dat vroeger op de plaats stond, waar nu het sculptuur wordt gebouwd. Een directe verwijzing naar het verleden. Dit is de overgang van het verleden (vanaf het zeedier) naar het heden, de bouwwerken die nu nog in de regio staan.
Nicola werkt aan een brug, de Bastei.
Door de brug af te beelden wordt een goed beeld gegeven van de zandsteenformatisch waar deze streek om bekend is.
De Bastei is een rotsformatie met een hoogte van 305 meter en een uitzichtsplatform in de Duitse streek Saksisch Zwitserland (deelstaat Saksen) op de rechter oever van de Elbe, tussen het kuuroord Rathen en Stadt Wehlen. Het behoort tot de meestbezochte toeristische attracties van Saksisch Zwitserland. Van de Bastei loopt het smalle rotsrif over 194 meter steil af naar de Elbe. De berg biedt uitzicht over het Elbedal en over het Elbezandsteengebergte. De Bastei vormt onderdeel van het Nationaal Park Sächsische Schweiz en van een klimgebied dat doorloopt tot in Tsjechië en Boheems Zwitserland.
In 1824 werd een houten brug gebouwd omverschillende rotsen onderling bereikbaar te maken voor bezoekers. In 1851 werd deze brug vervangen door de huidige Basteibrug, die opgebouwd is uit zandsteen. De rotsformaties en het uitzicht inspireerden kunstenaars als Caspar David Friedrich tot het maken van schilderijen.
Aan het eind van de middag staat er al verrassend veel. Leuk om te zien dat de bezoekers langs het hek al dingen gaan herkennen.
Aan het begin van de avond gaan we naar Centrum Liberta, om te douchen en om te kleden. Van je collega´s moet je het maar hebben; de kamerdeur van Maxim wordt gebarricadeerd. Fris gewassen ´loopt´ hij tegen een houten wand. Samen genieten we van deze voorstelling en gaan opgewerkt naar de glasblaasworkshop van Ajeto.
Daar blijkt dat we echt met kunstenaars te maken hebben, want ook hier worden (zeker als je bedenkt dat het voor de eerste keer is) mooie dingen gemaakt. De glaswerken verdwijnen nog voor een etmaal in de ´afkoel-oven´ Morgen of zaterdag zullen we ze ophalen.
